Het lijkt veel mensen heerlijk: met pensioen gaan op je 62^e verjaardag. Lekker nog gemiddeld 20 jaar op de lauweren rusten en niets meer hoeven. De gemiddelde Fransman en -vrouw rekent erop en ziet er naar uit. In interviews met Fransen lezen we dat ze het gepensioneerde leven als een bevrijding voelen. Ze spreken van lange werkdagen en weinig ruimte om hun werk in te richten naar hun eigen wensen. Liever trekken ze de deur achter zich dicht als ze nog fit zijn.

Een heel andere invalshoek kiest de documentaire ‘Your 100-year life’ van hoogleraar riskmanagement Theo Kocken. Hij gaat in op de vraag hoe je de laatste levensfase zinvol in kan richten, terwijl het ook betaalbaar blijft. Veel jongeren zullen naar verwachting straks hun honderdste verjaardag kunnen vieren. Houden we de pensioenleeftijd op 67, dan zouden ze 33 jaar lang met pensioen zijn! Het aardige van deze documentaire is dat niet alleen de financiële kant wordt belicht, maar ook de voordelen van ‘bezig blijven met waar je goed in bent’. Geen harde knip op pensioendatum, maar tijdens de loopbaan rustig afbouwen en voorbereiden op de bezigheden van de oude dag. 

Of deze documentaire de Fransman gaat overtuigen, waag ik te betwijfelen. Maar met pensioen gaan op 62 jaar is niet vol te houden in het vergrijzende Frankrijk. Geeft Nederland 6% van het BBP uit aan AOW, in Frankrijk is dat 14%. En andere maatregelen, zoals het verlagen van de pensioenen of het verhogen van de premies zijn in deze tijden van hoge inflatie in Frankrijk nog onaantrekkelijker. Voordeel van het Nederlandse stelsel is dat het op twee benen staat. Hier is pensioen een combinatie van AOW vanuit de overheid en een pensioen dat werkenden met hun werkgever opbouwen als arbeidsvoorwaarde. Dat zorgt voor een stelsel dat een stuk stabieler is. En zo heeft de gemiddelde Nederlandse gepensioneerde ook meer te besteden dan zijn Franse collega!